ဒီရက္ပိုင္းမွာ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြအေၾကာင္း ေျပာလက္စနဲ႕ ဆက္ေျပာလိုက္ပါမယ္။
ေဇယ်ာလင္းရဲ႕ တကယ့္ဘ၀ဆိုတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္အေၾကာင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။
စကားေျပကဗ်ာမ်ားလို႕ အမည္တပ္ထားတဲ့ ေဇယ်ာလင္းရဲ႕ ကဗ်ာေတြဟာ
အရင္ကဗ်ာစာအုပ္ေတြမွာ ေတြ႕ေနက် ကဗ်ာေတြထက္
အနည္းငယ္ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ေစမွာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဒီကဗ်ာစာအုပ္ဟာ ေဇယ်ာလင္းကို
လက္ခံတဲ့ ပရိသတ္ေတြအတြက္ေတာ့ အဆာေျပစားစရာတစ္ခု ျဖစ္မွာပါ။
စကားေျပကဗ်ာေတြနဲ႕ပတ္ျပီး စာအုပ္ေနာက္ေက်ာဖံုးမွာ ရွင္းလင္းခ်က္ထုတ္ထားခဲ့တာကေတာ့ …
– စကားေျပကဗ်ာ Prose Poem ဟာ ေတာ္ေတာ္ဂြက်တဲ့ စာေပအႏုပညာ ပစၥည္းတစ္ခု
ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဂြက်လဲဆိုေတာ့ ဒီပစၥည္းဟာ စကားေျပအေရးအသားမ်ိဳးျဖစ္ေပမယ့္
ကဗ်ာအမ်ိဳးအစားထဲ ပါ၀င္ေနလို႔ပါပဲ။
– စကားေျပကဗ်ာကိစၥဟာ စာေပအႏုပညာဆိုင္ရာ ျပႆနာတစ္ခုလို
စာေပအႏုပညာပစၥည္းတစ္ခုလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
– စကားေျပကဗ်ာဟာ ကမာၻေပၚမွာ တရား၀င္ေပၚလာတာ ၁၉ရာစု ကလို႔ဆိုပါတယ္။
– စကားေျပကဗ်ာဟာ စကားေျပလား၊ ကဗ်ာလား။ စကားေျပလို႕ သတ္မွတ္ၾကသူေတြရွိသလို
ကဗ်ာလို႔သတ္မွတ္သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီႏွစ္ခုလံုးမဟုတ္ဘဲ သီးျခားအမ်ိဳးအစားလို႔
ေျပာသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။
– စကားေျပကဗ်ာဟာ ဖတ္သူရဲ႕ စကားေျပေပၚအျမင္နဲ႕ ကဗ်ာအေပၚအျမင္ ႏွစ္ခုစလံုးကို
ျပန္သံုးသပ္ေစပါတယ္။ စကားေျပကဗ်ာရဲ႕ သေဘာသဘာ၀နဲ႕ လုပ္ငန္းတာ၀န္ေတြအျပင္
စကားေျပာနဲ႕ကဗ်ာ စည္းတားခြဲျခားထားတဲ့ နယ္ျခားမ်ဥ္းရဲ႕ သေဘာသဘာ၀နဲ႕
လုပ္ငန္းတာ၀န္ေတြကိုပါ ျပန္လည္ေလ့လာအကဲျဖစ္ေစပါတယ္။
အမွာစာ မပါတဲ့ ဒီကဗ်ာစာအုပ္မွာ ပါမယ့္ စကာေျပကဗ်ာေတြအေၾကာင္းဟာ
အေပၚကဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြနဲ႕ လံုေလာက္ႏိုင္စရာရွိပါတယ္။ ကိုမိုးဆတ္ရဲ႕ေျပာစကားအရဆိုရင္
ကဗ်ာေတြအားလံုးကို ေဇယ်ာလင္းစီမံတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ေဇယ်ာလင္းစံေတာ့မီပါတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕ကဗ်ာေတြဟာ အဂၤလိပ္ကေန ျမန္မာလိုကို ဘာသာျပန္ထားတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးေတြ႕ပါတယ္။
ဒီလိုပါ။ အဂၤလိပ္လို အရင္ခ်ေရးထားခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ေနာက္ပိုင္းေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွ
ျမန္မာလိုျပန္ဆိုျပင္ေရးလိုက္တဲ့ ပံုစံမ်ိဳးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ျဖစ္တာမို႕
ဒီအဆိုျပဳခ်က္ဟာ လြဲခ်င္လည္း လြဲႏိုင္ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္မွာ စကားေျပာကဗ်ာ ၇ ပုဒ္ပါခဲ့ပါတယ္။
၁) ဒီစာကိုဖတ္ျပီးရင္ မနက္ျဖန္ကို မွတ္မိမွာ မဟုတ္ဘူး
၂) ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေလဟာနယ္ နည္းနည္းယူမယ္ေနာ္
၃) နယ္နိမိတ္မ်ားကိုေလ့လာျခင္း
၄) ျမင္ကြင္းေတြမွာ ျမဴလိုလိုမ်ိဳး
၅) ခံစားမႈ ရုန္းၾကြအေနအထားမ်ား
၆) သဘာ၀ဆိုတာလည္းမက်၊ အဓိပၸာယ္ဆိုတာလည္းမရွိ
၇) ဟုတ္တိုင္းမွန္စြာ တိတိက်က်တစ္ျပားမေလ်ာ့
ကဗ်ာေတြကို မဖတ္ခင္မွာ စာအုပ္ရဲ႕ေခါင္းစဥ္ျဖစ္တဲ့ တကယ့္ဘ၀ ဆိုတာကို
သတိရေနဖို႕ လိုအပ္မယ္ ထင္ပါတယ္ ။ ေဇယ်ာလင္းရဲ႕ တကယ့္ဘ၀လား။
ဘာရဲ႕ တကယ့္ဘ၀လဲ။ ဆိုၾကပါစို႕ဗ်ာ။ သူကဗ်ာေတြဖတ္ၾကည့္ခဲ့ျပီး ဒီလိုျပန္ေတြးၾကည့္တယ္။
ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တသီးပုဂၢလ ခံစားကူးယွက္မႈတစ္ခုသာျဖစ္ပါတယ္။
ဘ၀ဟာ ထိုးဇာတ္ေလာက္တိက်ခဲ့ရင္ ခင္ဗ်ားနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲ
ေရဆင္းခ်ိဳးျဖစ္ခ်င္မွ ကူးျဖစ္မွာ (စာ ၇)၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ထိုးဇာတ္မဟုတ္ပါဘူးဆိုတာကို
ဘယ္လို အယူခံ၀င္ရမလဲ။ ကၽြန္ေတာ္သားစပ္ျပရမလား။ (စာ ၁၃)
သံသယ သံသရာ (စာ ၉)၊ ခ်စ္ဇနီးအေပၚ သစၥာရွိမႈနဲ႕ မိန္းမလွေတြရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲမွာ
တရံႈရံႈမ်က္ရည္က်ေနခိုက္ သူမဟာ ခ်စ္လင္ျပန္မလာမခ်င္း အိပ္မက္ေတြတစ္ေနကုန္ယက္။
တစ္ညလံုးျပန္ျဖည္။ ေနာက္ေန႔ျပန္ယက္။ သံသယတန္က်င္ကို ပ်ာယိပ်ာယာ သာယာရ (စာ ၁၅)
‘ဘယ္သူ႔အတြက္”မွန္ကန္’တာလဲ။ (စာ ၁၂)၊ အဲဒီမွန္ကန္ၾကီးထဲက ျဖတ္သန္းလာတဲ့ေနေရာင္ကို
ခင္ဗ်ားလည္း ပိုင္တယ္(စာ ၁၃)၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ၾကည္လင္ျပတ္သားေနတဲ့ ကန္ေရျပင္ထဲ
ဘာသာျပန္ထားတဲ့အမွန္တရားကို ျပန္ဘာသာျပန္ရတဲ့ အခက္အခဲျပႆနာေျဖရွင္းရာမွာ
တုန္႕ကနဲ ရပ္သြားတယ္မဟုတ္လား။ စာ(၁၈)
ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုေတာ့ ခင္ဗ်ားလက္ခံရမယ္ေနာ္။ နားမလည္ရင္ေန
လက္ေတာ့ခံရမယ္ေနာ္။(စာ ၁၂) ကၽြန္ေတာ့္တာ၀န္ဟာ ေရးမွတ္ဖို႕ တစ္ခုတည္း။ အစစ္အမွန္ျပဳဖို႕
မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ခင္ဗ်ားလည္းသေဘာေပါက္ျပီးေရာေပါ့။ (စာ ၁၉)၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မွတ္တမ္းမ်ားအရ
ျပန္ေကာက္ရရင္ ‘ၾကံရည္ ဖန္ရည္ ရွိသေလာက္ ‘ အျပန္အလွန္ နားမလည္မႈကို ေနာက္ဆံုးေပၚ
အေျခအေနေရာက္ေအာင္ တမင္တကာရည္ရြယ္ထားတဲ့ ပံုေဖာ္မွားယြင္းျပဳလုပ္ခ်က္မွာ
စတင္ေတြ႕ရွိရတယ္။ ဘာသာစကားအားျဖင့္ ဖြင့္ဟေျပာဆိုျခင္းဆိုရာ ရႈပ္ေထြးနက္နဲတဲ့
ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈေတြဟာ ဆိုး၀ါးတဲ့ေထာင္ေခ်ာက္ေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ မရွိေတာ့တဲ့ သို႔မဟုတ္ စကတည္းက မရွိခဲ့ဘူးတဲ့ အရာကို ပံုမွန္လုပ္လက္စ
လုပ္စျမဲလုပ္ဖို႕ ခင္ဗ်ားျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္သူဘယ္၀ါျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ႏိုင္ပါ့မလား(စာ ၂၆၊ ၂၇)
အေပၚက အခ်က္က ေလးခ်က္ဟာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွာပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို
ေနာက္ထက္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွာ ဆန္႕က်င္ဖက္(သို႕မဟုတ္) အျပိဳင္အေနျဖင့္ ရွိေနခဲ့တဲ့
အေၾကာင္းအရာေတြကို ဥပမာအေနနဲ႕ ဆြဲထုတ္စုစည္းၾကည့္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလိုလုပ္ၾကည့္ရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ ကဗ်ာေတြဟာ တစ္ပုဒ္နဲ႕တစ္ပုဒ္
တြန္းကန္ေနခဲ့တာ၊ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွပါတဲ့ စကားလံုးတစ္ခု ေနာက္ထပ္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွာ
ရွိေနတဲ့ စကားလံုးတစ္ခုကို လွမ္းခ်ိတ္ဆက္လိုက္တာ၊ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွာပါတဲ့
အဆိုျပဳခ်က္တစ္ခုကို ေနာက္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွာ ျငင္းခ်က္ျပန္ထုတ္လိုက္တာ၊ ဆန္႕က်င္
လိုက္တာ ဒါေတြဟာ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းေနတဲ့အတြက္ပါ။
ဒါဟာလိုအပ္သလားလို႕ ေမးလာရင္ သိပ္ေတာ့မလိုအပ္ပါဘူး။ ကဗ်ာေတြဖတ္ၾကည့္မယ္။
စကားလံုးေတြေနာက္လိုက္သြားၾကည့္မယ္။ ေနာက္ ထပ္ဆင့္ကြန္႔ျမဴးေတြးေတာၾကည့္မယ္။
ဒီေလာက္နဲ႕ ရပ္ထားရင္လည္းရပါတယ္။ စကားေျပ ကဗ်ာေတြဟာ ဖတ္သူရဲ႕ စကားေျပေပၚ
အျမင္နဲ႕ ကဗ်ာအေပၚအျမင္ေတြကို ျပန္သံုးသပ္ေစပါတယ္လို႕ ဆိုခဲ့တယ္မဟုတ္လား။
ကၽြန္ေတာ္လုပ္ေဆာင္ၾကည့္ခဲ့မိတာကေတာ့ ေဇယ်ာလင္းရဲ႕ စကားေျပာကဗ်ာေတြဟာ
ေဇယ်ာလင္းရဲ႕ တကယ့္ဘ၀ကို ရည္ညႊန္းျခင္းျပဳ၊ မျပဳ ဆိုတာကိုျဖစ္ပါတယ္။
ေဇယ်ာလင္းရဲ႕ စကားေျပကဗ်ာေတြဟာ ယိမ္းထိုးေနပါတယ္။ ခိုင္မာတဲ့ ဦးတည္ခ်က္
မရွိဘူးလို႕ ေျပာရင္လည္းရပါတယ္။ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးနဲ႕။ အဆံုးသတ္ဟာ အဆံုးသတ္မဟုတ္သလို၊
မ်က္ႏွာစာသစ္ဖြင့္ျပီး အရွိတရားကိုပဲ နင္းေျပာေနသလို။ မေသခ်ာ မေရမရာမႈေတြနဲ႕။
ပိုင္ႏိုင္သလိုလိုနဲ႕ မပိုင္ႏိုင္တာေတြ၊ ရုန္းထြက္မလိုလိုနဲ႕ တ၀ဲလည္လည္ျဖစ္ေနတာေတြ၊
ျပင္ပေရာက္မလိုလိုနဲ႕ အတြင္းမွာပဲ ျပန္ေပ်ာ္၀င္သြားတာေတြနဲ႕ ျပည့္ႏွက္ေနတာပါပဲ။
ဒါဟာလည္း သိပ္ေတာ့မဆန္းပါဘူး။ ေခတ္ေပၚအႏုပညာလက္ရာတိုင္း ဒီလိုၾကီးပါပဲ။
ေခတ္ကိုက ယိမ္းထိုးေနတဲ့အတြက္ အႏုပညာစိတ္(နည္းသည္ျဖစ္ေစ၊ မ်ားသည္ျဖစ္ေစ)နဲ႕
ရွင္သန္ေတြရဲ႕ ရပ္တည္မႈ၊ ခံစားခ်က္ေတြဟာလည္း ေခတ္နဲ႕လိုက္ျပီး ယိမ္းထိုးေနမွာအမွန္ပါပဲ။
စကားေျပကဗ်ာေတြကို ဖန္တီးေရးသားျပခဲ့ျခင္းဟာ ေဇယ်ာလင္းကို ဘာမွေတာ့
ေျပာင္းလဲမသြားေစပါဘူး။ အရင္ေဇယ်ာလင္းနဲ႕ အခုေဇယ်ာလင္းဟာ အတူတူပါပဲ။
အသစ္ျဖစ္သလားလို႕ေမးရင္ အသစ္ေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။
ဆိုလိုခ်င္တာက။ ၀က္သားဟင္းစားရတာအီလာလို႕ ၾကက္သားဟင္း ေျပာင္းစားေပမယ့္
အသားစားတာဟာ အသားစားတာပဲ ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့သေဘာပါ။ အသစ္ဖန္တီးမႈေတြကို
ငတ္မြတ္ေနတဲ့သူေတြအတြက္ေရာ ေဇယ်ာလင္းရဲ႕ ပရိသတ္ေတြအတြက္ေရာ
တကယ့္ဘ၀ စကားေျပကဗ်ာေတြဟာ အဆာေျပစားစရာတစ္ခု ျဖစ္ေစခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ။
ေဇယ်ာလင္းရဲ႕ စကားေျပကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ျမည္စမ္းၾကည့္တာေပါ့။
ဒီစာကို ဖတ္ျပီးရင္ မနက္ျဖန္ကို မွတ္မိမွာမဟုတ္ဘူး။ စာမ်က္ႏွာ လွန္ႏိုင္ေသးလား။
အိပ္ခန္းထဲ ငါးသြားမွ်ားတာကပဲ ပိုေကာင္းမလို။ သိပ္ျပီးအရိပ္ဆန္တာေတာ့ မဟုတ္ခဲ့သလိုပဲလို႔
ေနာက္ကြယ္ၾကိဳးဆြဲက မင္းသမီးရုပ္ေသးရုပ္နဲ႕ ျပည့္၀စြာပန္းဆြတ္ျပီး ဇိမ္ညည္းညည္းတယ္။
ပညာေရး အဲတာက အဓိက။ မေသမခ်င္း သင္ယူစရာ တစ္ပံုၾကီးရွိေနေသးေတာ့
ဘယ္သူဟာ တကၠသိုလ္ဘြဲ႕ရလဲ။ ဘ၀ဟာ ထိုးဇာတ္ေလာက္တိက်ခဲ့ရင္ ခင္ဗ်ားနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲ ေရဆင္းခ်ိဳးျဖစ္ခ်င္မွ ကူးျဖစ္မွာ။ မာယာအမ်ားဆံုး၊ အေသးစိတ္အတိက်ဆံုး
ဇာတ္ေက်ာပေဟ႒ိဖြဲ႕သူနဲ႕ စိတ္ခ်င္းစီးခ်င္းထိုးရတာဟာ ေတာင္ထိပ္ကိုေရာက္ျပီး
ေတာင္ကို မျမင္ရသလိုပဲ။ ျပင္သစ္တစ္ေယာက္ေျပာဖူးတာကေတာ့ သူဟာ အဆံုးမဲ့ေနာက္ေၾကာင္း
ျပန္ျခင္းနဲ႕ အဆံုးမဲ့ေရွ႕တိုးေနျခင္းရဲ႕ ေျမဇာပဲတဲ့။ ၀ံပုေလြမ်ား၊ ႏွင္းခဲမ်ား၊ ပင္ပန္းဒုကၡစိုက္ရျခင္းမ်ားရဲ႕
ဖခင္ဂ်က္လန္ဒန္ဘာေျပာဦးမလဲ မသိဘူး။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေရးဟန္ဟာ အျမဲတမ္း
အသားတက္ဖို႕ လိုေနတယ္။ အသံမဲ့သူမ်ားကို အသံေပးရမွာ။ ကိုယ္စားအသံဟာ ၾကာလာေတာ့
ကာယကံရွင္ကို ၀တၱဳလုပ္ပစ္တယ္လို႔ ၁၅ရာစုက မထင္မရွားကိုးကြယ္မႈရဲ႕ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါး
မွတ္သားမိတာကို ဘယ္မွာေတြ႕ခဲ့မွန္းမသိဘူး။ ဒီအေၾကာင္းကို တစ္ေန႕ကဘဲ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို
ေျပာခဲ့တယ္။ အသိသက္ေသေတာ့ မရွိဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အခ်က္အလက္စုေဆာင္းျခင္း ၊
အရာရာတန္ဖိုးျဖတ္ခ်င္းထဲမွာ မိမိကိုယ္ကို ျဖတ္တိုက္သြားတဲ့ ေလျပည္ဘယ္ႏွစ္ေအာင္စပါသလဲ။
ေန႔စဥ္ဘ၀ရဲ႕ အစြယ္ေဖြးေဖြးၾကီးေတြ၊ အေမႊးထူထူၾကမ္း ၾကမ္းၾကီးေတြရဲ႕ မ်က္လံုး။
ဘာသာစကားဟာ သင္ခန္းစာကိုျဖတ္ျပီး အေတြ႕အၾကံဳကိုေရာက္တယ္။ သင္ခန္းစာဟာ
အေတြ႕အၾကံဳကိုျဖတ္ျပီး ဘာသာစကားကိုေရာက္တယ္။ အေတြ႕အၾကံဳဟာ
ဘာသာစကားကိုျဖတ္ျပီး သင္ခန္းစာကိုေရာက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္စကားစ ျပန္ေကာက္
ပါရေစ။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးနီနီတစ္လံုးကို ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ထဲထည့္ျပီး ကိုက္ပစ္လိုက္တာ
‘ဗ်စ္’ ခနဲပဲ။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးရဲ႕ ခ်က္ၾကိဳးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ‘တကယ့္ဘ၀’ အေၾကာင္း မေျပာဘူး။
တစ္ကမာၻလံုးမွာ သူတစ္အုပ္ထဲရွိ၊ လူတိုင္းလည္း လက္လွမ္းမီႏိုင္ျပီး လိုအပ္သမွ်အေျဖပါတဲ့
စာအုပ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္မေတြ႕တာ ႏွစ္ခုပ်မ္းမွ်ရွိတယ္။ (၁) ခင္ဗ်ားရဲ႕ စိတ္ (၂) ခင္ဗ်ားရဲ႕စိတ္နဲ႕
ဖံုးထားတဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ စိတ္ (၃) ခင္ဗ်ားရဲ႕ စိတ္ဟာ ခင္ဗ်ားကို သိ၊ မသိ။ ‘ကၽြန္မရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္
အားလံုး၊ ခံစားမႈအားလံုး၊ ဆက္စပ္မႈအားလံုး၊ အဓိပၸာယ္ ပဋိပကၡအားလံုးကို ကၽြန္မ သူတို႕ခ်ည္းအတိုင္း
မကြယ္မ၀ွက္ေျပာခ်ရရင္ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ေတာင္ ကၽြန္မယံုမွာ မဟုတ္ဘူး။’ သူမဟာ ဘယ္သူလဲ။
အရွိန္နဲ႔ ေျပးေနတဲ့ လွ်ပ္စစ္ရထားေပၚက ခုန္ဆင္းျပီး သိုးကေလးတစ္ေကာင္ကို
ဘာေၾကာင့္သြားကယ္တာလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ သူမရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေၾကကြဲမႈနဲ႕ ကပ္ေနတဲ့
မ်က္ႏွာဖံုးအျပံဳးရွိေနတာလဲ။ သန္းေခါင္ယံထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္မႈမွာ ခ်ဳပ္ရိုးေတြေျပေနတယ္။
ေပွ်ာ္ရႊင္မႈနဲ႕ အဆံုးသတ္တဲ့ဇာတ္လမ္းဟာ ေလ်ာ့ရိေလ်ာ့ရဲ ဆီေလ်ာ္ေပမယ့္ နည္းနည္း ခ်ဥ္ေစာ္
နံမေနဘူးလား။ အဲဒါေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္။ ပင္လယ္လိပ္ၾကီးေတြ သဲကႏာၱရကို ျဖတ္ျပီး
တစ္ဖက္ပင္လယ္ဆီသြားေနၾကတာကို ေလယာဥ္ပ်ံေပၚက ျမင္ရတယ္တဲ့။ အစကေတာ့
မိမိရဲ႕ ဇာတိေနာက္လိုက္တာဟာ အမွန္ဆံုးပဲ ထင္ဖူးၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
အဆင္ေျပသလို လွည့္စားေနထိုင္တတ္တဲ့ ပညာမွာ တစ္ဖက္ကမ္းခပ္ပဲ။ ဘ၀ဆိုတာ
ေျခသလံုးအိမ္တိုင္ေပၚက စုတ္ျပဲေနတဲ့ အ၀တ္စတစ္ခု ျဖစ္ မျဖစ္ ခင္ဗ်ားလည္း ေတြးဖူးမွာပါပဲ။
ေတြးျပီး ဘာျဖစ္သလဲ။ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ပညာသည္ပီသစြာ ပင္လယ္ကမ္းေျခတစ္ခုရဲ႕
ညေနခင္းလိုလိုမွာ ပက္လက္ကုလားထိုင္တစ္လံုးလိုလိုနဲ႕ ကိုယ္ႏွစ္သက္ရာ ကာမဂုဏ္အာရံု
တစ္ခုခုနဲ႕ လူမႈေရးမ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ျပီး လူလိမၼာေခ်ာဆီလူးေနမွာေပါ့။ မိန္းမပ်ိဳေလးရဲ႕ ဘယ္ဘက္
ရင္သားရဲ႕ ရင္သီးေအာက္က မွဲ႕ကေလးဟာ အထူးခ်ိဳျမိန္တယ္ဆိုပဲ။ ေဟာ… ရထားခုတ္ေမာင္းသံဟာ
မိုးသံဖံုးသြားျပီ။ ခြင့္လႊတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္လမ္းေခ်ာ္သြားျပန္ျပီ။ ရွင္ ကၽြန္မကို တကယ္ခ်စ္ရင္
ကၽြန္မကို လုပ္ေပးပါ။ ဟင့္အင္း၊ ဟင့္အင္း … လုပ္ေပးပါ။ ကၽြန္မကို လုပ္ေပးပါ။ ရာသီဥတု
အေျပာင္းအလဲကို ရံဖန္ရံခါ လိုအပ္တယ္။ မိစၧာေကာင္ရဲ႕ ေျခသည္းေအာက္မွာ အခုဘာရာသီလဲ။
ဇလေဗဒအားျဖင့္ ပိုျပီးေအးခဲေနတတ္တာဟာ ခရီးသြားအျပန္ လွန္ၾကည့္တဲ့ ဓာတ္ပံုတစ္ပံုထဲ
ေကာက္ရမိျပန္ေရာ။ ဒါေပမယ့္ အဲတာ ဘာမွမဆိုင္တဲ့ အျပင္ လိုရင္းနဲ႕ လြဲခ်င္တိုင္း လြဲေနျပန္တယ္။
အခုကၽြန္ေတာ့္ ေခါင္းထဲျမည္ေနတဲ့ အသံက သူမရဲ႕ ပဲ့တင္ေတြပဲ။ ရွက္ဖို႕လည္း ေကာင္းလိုက္တာ။
ဒါေပမယ့္ စိတၱဇဆန္ဆန္ခ်ိဳျမိန္မႈအျပည့္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုေျပာရမလဲဗ်ာ။ ကူပါဦး။ ခင္ဗ်ားဆို
ကၽြန္ေတာ္နားလည္ေအာင္ ဘယ္လိုေျပာမလဲ။ သံသယ သံသရာ။ ဒီစာဟာ လူတစ္ေယာက္အဖို႕
ကဗ်ာဆရာျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုေနထိုင္ရမယ္လို႔ အဓိပၸာယ္အစအနေတာင္ မေပးတဲ့အတူ
ဘာေၾကာင့္ သစ္ရြက္တစ္ရြက္၊ ေလစိမ္းတစ္ခု၊ ကမ္းေျခတစ္ထည္လို ရွိေနတာလဲ။
သို႔မဟုတ္ အဇၨ်တၱဂီတပညာရွင္ သို႔မဟုတ္ စံခ်စ္သူ၊ စံအိမ္ေထာင္ဘက္ သို႔မဟုတ္….။
မုတ္သုန္မိုးျပင္းေတြဟာ တြင္းေအာင္းေျမြေတြကို ၾကာပြတ္နဲ႕ရိုက္ျပီး ေျမေပၚထြက္လာေစတယ္။
မ်ားလိုက္တာ၊ မ်ားလိုက္တာ။ ေျမျပင္တစ္ခုလံုး ခၽြဲက်ိက်ိနဲ႕ ေျခခ်စရာ မက်န္ေအာင္
‘သက္ရွိေကာေဇာ’ ျဖစ္သြားသတဲ့။ ‘အကယ္၍ ဗင္ဂိုးကို ပန္းခ်ီေရးဆြဲေနတုန္း သူရဲ႕
ေသြးေၾကာင္းတစ္ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ျပီး ေသြးဖိအားတိုင္းစက္နဲ႕ တိုင္းၾကည့္ရင္ သူ႔ပန္းခ်ီကားေတြထဲကလို
လိႈင္းေတြကို တိုင္းထြာခ်က္မွာ ျမင္ရမွာေသခ်ာတယ္။’ ဒါက ဂ်ပန္ပန္းခ်ီဆရာ ယာနာ၀ါဂီ ေျပာတာ။
အက္ဗဆဒ္ျပဇာတ္ဖခင္တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ အာသာအာဒါေမာ့(ဗ္)က ေဟာသလိုဆိုတယ္။
‘လူသားဟာ နားမလည္ဘူးလို႕ ရုတ္တရင္သေဘာေပါက္သြားတဲ့ အခိုက္မွာ
စတင္နားလည္ေတာ့တာပဲ။ ‘ ဖိစီးမႈအားလံုးရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က အာဏာပိုင္ေတြဟာ ဖိစိမႈအားလံုးထဲက
မထြက္တတ္ၾကတဲ့ အသံေတြပဲ။ မီးခိုးေရာင္တိတ္ဆိတ္မႈ လြင္ျပင္မွာ အထီးက်န္ရထားတစ္စင္း
အသံၾကိတ္ခုတ္ေမာင္းေနတာ မ်က္စိေရွ႕ကျဖတ္သြားတယ္။ ႏွစ္ကိုယ္ထဲသိတဲ့ အတြင္းေရး
ေက်ာက္သံပတၱျမားဟာ အမ်ားသူငါ ထိန္ခ်န္ထားၾကတဲ့ အေရခြံေတြလည္း ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။
လူ႔ဘီလူးၾကီးရဲ႕ ခင္မင္မႈကို လူ႔ဘ၀ ဘယ္ႏွစ္ကန္႔ေပးရမလဲ။ ပဋိသရုပ္မွန္ဘ၀အျမင္နဲ႕
န၀သရုပ္မွန္ဘ၀ အျမင္ဟာ မ်က္စိတစ္ဖက္စီနဲ႕ ဇာတ္ရံတစ္ေယာက္ပဲ။ တတိယမ်က္လံုးရွင္ဟာ
ေလထဲပ်ံ၀ဲေနတဲ့ ငါးလွလွေလးေတြလည္း ျဖစ္တယ္။ သက္တံေရာင္ေတြ သူတို႕ကိုယ္ေပၚက
သက္ဆင္းလာၾကျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ေၾကာင္ေတာင္ကန္းမ်က္လံုးခြံေတြေပၚမွာ
အလဟႆက်ၾကတယ္။ နယ္ပယ္သစ္ေလ့လာေရးဘ၀ ခရီးရွည္ၾကီးဟာ ၾကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္
ခန္းနားတဲ့ ဆံုးရံႈးမႈမွာျပီးဆံုးတယ္။ တစ္ခုျပီး တစ္ခုပဲ။ လူမႈဟာသဘြဲ႕ေတြ၊ သေရာ္စာေတြ၊
ကဗ်ာေတြ၊ ေၾကကြဲျပဇာတ္ေတြဟာ ေမွးမွိန္သြားၾကျပီး သူနဲ႕သူမပဲ ေနာက္ဆံုးညိွဳးခ်ံဳးေျခာက္ကပ္
သြားၾကဖိုႈ က်န္ခဲ့ၾကတယ္။ မျပီးဆံုးႏိုင္တဲ့ သူတို႔ႏွစ္ဦးဟာ ပကတိျပည့္စံုတဲ့ အခ်စ္ရဲ႕
ကလူႏွိပ္စက္ညွင္းပန္းသူနဲ႕ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ခံရသူ ကိုယ္စီနဲ႕ အခန္းေျပာင္းခြင့္ ရထား။ ။
ေဇယ်ာလင္း
ဒီေလာက္ဆိုရင္ကိုပဲ ေဇယ်ာလင္းရဲ႕ စကားေျပကဗ်ာေတြ ဘယ္လိုရွိမယ္ဆိုတာ
ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါျပီ။ က်န္တာေတြကိုေတာ့ လမ္းအိုေလးကပဲ ဆက္တင္ေပးသြားပါမယ္။
Moveable {Archives} 